De afgelopen jaren is er een stijgende lijn merkbaar in het aantal werknemers met een burn-out. Wij vroegen ons af wat re-integratiebureaus van deze stijging merken. Uit de enquête die wij aan re-integratiecoaches voorlegden tekenden we een aantal interessante inzichten en trends op.
Re-integratiecoaches zien inderdaad een toename van re-integratietrajecten als gevolg van een burn-out. In maar liefst zestig procent van de gevallen is burn-out de oorzaak. Veel coaches verwachten dat deze trend de komende jaren doorzet. Een van de coaches geeft aan: ‘Het aantal tweede spoortrajecten met als oorzaak psychische problemen neemt toe.’ Een andere coach signaleert dat het aantal trajecten van jonge dertigers met een burn-out toeneemt. Dit lijkt te passen bij de trend dat burn-outs op steeds jongere leeftijd voorkomen. En ook onder nog jongere werkenden en studenten zien we deze ontwikkeling. De opkomst van sociale media en het 24 uur per dag online zijn, lijken hier debet aan.
De re-integratiecoaches zien ook een positieve trend: werkgevers hebben steeds meer aandacht voor burn-outklachten. Burn-out wordt niet meer gezien als modeziekte, maar als een aandoening die serieus moet worden genomen. Sommige coaches zijn daarom voorzichtig positief over de toekomst: ‘Ik verwacht stabilisatie van het aantal mensen met een burn-out. Er zal meer aandacht komen voor een zorgvuldige omgang met medewerkers.’ Maar voor veel coaches is die aandacht nog niet voldoende. Zij verwachten dat de stijgende trend de komende jaren alleen nog maar verder zal doorzetten. 'Hoewel de aandacht voor burn-out toeneemt, nemen ook werkdruk en organisatieveranderingen toe. De vraag is of de extra aandacht voldoende zal zijn om deze problemen te lijf te gaan'.
De re-integratiecoaches signaleren nog een andere zorgwekkende trend: uitval en ziekteverzuim door burn-out duren vaak veel langer dan ander uitval, zoals lichamelijke klachten. Burn-outs lijken complexer: ‘Mensen die door burn-out zijn uitgevallen zijn angstiger en zien er tegen op de draad weer op te pakken. Dit is ook terug te zien tijdens de trajecten. Zo geeft een van de coaches aan dat mensen met een burn-out een lastige doelgroep zijn, omdat zij vaak de schijn hoog houden. Aan het begin van het traject geven ze aan dat het wel weer gaat, terwijl tijdens het traject er toch klachten boven water komen. Eigenschappen als perfectionisme maken een re-integratietraject lastiger. Een werknemer zal hier eerst mee moeten dealen, voordat daadwerkelijk verbetering kan gaan optreden.
Steeds meer onderzoek wordt gedaan naar het ontstaan en voorkómen van burn-outs. Daaruit blijkt inmiddels dat de aandoening niet alleen toe te schrijven valt aan oorzaken van buitenaf en evenmin alleen aan de persoonlijkheid. Als het gaat om preventie van deze aandoening lijkt er daarom een rol weggelegd voor zowel werkgever als werknemer. Een van de ondervraagde coaches zegt daarover: ‘Ga als werkgever vaker in gesprek met je medewerkers. Niet alleen over werk, maar ook over de thuissituatie. De balans tussen werk en privé is vaak niet optimaal en als werkgever moet je daar wel op kunnen sturen.’ De coaches zijn het erover eens dat een veilige werkomgeving een absolute voorwaarde is om dit gesprek open aan te kunnen gaan. Daarbij is het de taak van de werknemer om op tijd aan te geven wat wel of niet gewenst is. Zelfinzicht en zelfreflectie zijn cruciaal. Veel coaches vinden dat hier nog veel winst valt te behalen. De trend dat werkgevers steeds vaker in gesprek gaan met hun werknemers wordt door de coaches toegejuicht. Het zou zomaar kunnen zijn dat we hierdoor binnenkort een dalende trend zien als het gaat om burn-out cijfers. Een mooi streven.
Terug naar blog