Mensen met kanker, hersenletsel, een burn-out of chronische vermoeidheid, voelen zich beter geholpen bij een gespecialiseerd re-integratiebureau dan bij de bedrijfsarts. Dat zegt hoogleraar en revalidatiearts Coen Van Bennekom in het NRC. 
Het re-integratietraject na een herseninfarct, burn-out of kanker is vaak complex. Werknemer en werkgever moeten onder deze moeilijke omstandigheden uitdokteren of en hoe er in de toekomst weer gewerkt kan worden. In dat proces spelen arts, bedrijfsarts, UWV, zorgverzekeraar en werkgever en werknemer allemaal een rol, en elk met hun eigen belang. Om dit complexe re-integratieproces in goede banen te leiden gaan bedrijven steeds vaak in zee met gespecialiseerde re-integratiebureaus. Naast bijzonder hoogleraar revalidatie en arbeid aan de Universiteit van Amsterdam is Van Bennekom als revalidatiearts gespecialiseerd in niet-aangeboren hersenletsel (NAH) verbonden aan het Noord-Hollands revalidatiecentrum Heliomare. Volgens hem zijn patiënten vaak gebaat bij dit soort bureaus omdat ze zich bij deze begeleiding beter gehoord en erkend voelen dan bij een regulier re-integratiebureau of de bedrijfsarts.
Volgens Van Bennekom is het goed dat er meer gespecialiseerde re-integratiebureaus bijkomen voor kanker, hersenletsel of burn-out. 'Ik denk dat het goed is dat er mensen zijn die kennis hebben van jouw situatie – en of het dan een heel bureau moet zijn of gespecialiseerde mensen binnen een regulier bureau, maakt me niet zoveel uit.' Tegelijkertijd wijst hij er op dat het ook gewoon een markt die naast goede ook slechte bureaus kan aantrekken. Maar volgens Van Bennekom is het werkelijke probleem dat er nog te weinige specifieke kennis zit bij het UWV en revalidatie- en bedrijfsartsen. Zo noemt hij het voorbeeld van niet-aangeboren hersenletsel dat veel onzichtbare gevolgen kent. Het is lastig voor het re-integratieproces als de kennis van de bedrijfsarts hierover tekort schiet. Gespecialiseerde re-integratiebureaus hebben als voordeel hebben dat er vaak re-integratiecoaches werken die zelf kanker of een chronische ziekte hebben of hadden en dat wordt door werknemers en patiënten herkend en gewaardeerd.